Lustrując tegoroczne zboża, można zauważyć, że choć są one w ogólnie dobrej kondycji to jednak ciepła jesień i zima przyczyniły się do tego, że w łanach dostrzegalnych jest wiele problemów. Nie potraktowane herbicydami na jesieni plantacje są silnie zachwaszczone, a chwasty są już obecnie w zawansowanych fazach. Pogoda natomiast nie sprzyja wykonaniu zabiegów ochrony. Z drugiej strony zboża są także dość mocno porażone chorobami grzybowymi. Na liściach są widoczne objawy mączniaka prawdziwego oraz rdzy. Co szczególnie martwi notuje się w wielu regionach kraju silną presję septoriozy paskowanej liści, która będzie się rozwijać do końca wegetacji zbóż. Na pochwach liściowych widać także przebarwienia świadczące o zakażeniu roślin chorobami podstawy źdźbła.

W przeciwieństwie do poprzedniego roku, w którym początek wiosny był wyjątkowo suchy, w tym roku wilgoci w glebie jest wystarczająco lub niekiedy wręcz aż zbyt wiele. Uniemożliwia to wjazd w pole i przygotowanie gleby do siewu, a także sam siew. Dodatkowym ograniczeniem było także ochłodzenie w 3. dekadzie marca. Jednak w południowych regionach kraju, a także częściowo w Wielkopolsce, w niektórych regionach rozpoczęły się siewy buraka cukrowego. W wielu przypadkach rolnicy wstrzymują się z siewami także z uwagi na ryzyko przymrozków. Podczas wschodów siewki buraka wytrzymują do –3 st. C. Jeśli mróz uszkodzi siewki to objawy będą widoczne po 3–4 dniach. Liścienie zaczynają wysychać, a siewka po wyrwaniu będzie miała brunatny korzeń. Niestety tak uszkodzona roślina wypadnie.

Ocieplenie pogody, które ma przerwać zapowiadany powrót zimy, i dobra wilgotność gleby wpłynęły na rozpoczęcie się siewów roślin jarych, nie tylko zbóż, z których najwcześniej siany jest owies, ale także jęczmienia jarego, najbardziej ciepłolubnego wśród zbóż jarych, czy grochu. Jęczmień jary potrzebuje ogrzanej gleby i temperatur powietrza w zakresie 7–10 °C. W zależności od regionu kraju, optymalne terminy siewu jęczmienia jarego przypadają pomiędzy 15 marca – 15 kwietnia. Najwcześniejszy termin przypada w zachodniej części kraju, tj. od 15–30. marca, a najpóźniej w rejonach północno-wschodnich, tj. od. 30 marca do 15. kwietnia.

Ocieplenie w ostatnich dniach uaktywniło szkodniki. W żółtych naczyniach odławiają się chowacze w rzepaku. Jako pierwszy zazwyczaj na plantacje rzepaku nalatuje chowacz granatek, który wylatuje z gleby już w momencie, gdy jej temperatura osiągnie 4°C. Po nim pojawia się chowacz brukwiaczek, którego aktywuje temperatura gleby na poziomie ok. 7°C, a powietrza 8–10°C. Próg szkodliwości dla chowacza granatka to 20 owadów odłowionych w ciągu 6 dni lub 2 chrząszcze na 25 roślinach, a dla chowacza brukwiaczka to 10 osobników odłowionych w ciągu trzech dni lub 2–4 owady na 25 roślinach.

Warto nie zwlekać i jak najszybciej wystawić żółte naczynia na plantacji rzepaku, aby monitorować wystąpienie szkodników i wykonać zabieg w jak najbardziej optymalnym momencie. Ponieważ mogą wystąpić jeszcze przygruntowe przymrozki, do wody w żółtym naczyniu warto dodać płyn do spryskiwaczy samochodowych.

Przez najbliższe kolejne dni zapowiadana jest ciepła słoneczna pogoda. Taka aura lokalnie może obudzić chowacze łodygowe. Zalecamy zatem kontrolę żółtych naczyń oraz roślin pod kątem występowania tych groźnych szkodników. Przeoczenie nalotów doprowadzi do tego, że samice tych szkodników złożą jaja, z których wylęgną się larwy drążące liczne korytarze w pędach rzepaku. Uszkodzone rośliny są w późniejszym okresie podatne na wyleganie oraz słabo wykorzystują składniki pokarmowe oraz wodę. W konsekwencji porażone rośliny przedwcześnie usychają i osypują nasiona. Generalnie chowacze budzą się kiedy temperatura gleby osiągnie 5 – 7 °C. Następnie przy temperaturze powietrza na poziomie 10 – 12 °C najgroźniejszy z nich chowacz brukwiaczek przenosi się na rośliny rzepaku.

Choć w wielu miejscach gleba jest silnie nasiąknięta jeszcze wodą to jak tylko pojawią się dogodne warunki dla siewu zbóż warto do nich przystąpić. Zboża jare mają krótszy okres wegetacji niż formy ozime i duże zapotrzebowanie na wodę. Formy te zatem należy siać najwcześniej jak to możliwe, aby mogły one wykorzystać jak największy zapas wody pozimowej. Ma to istotne znaczenie dla uzyskania wysokich plonów ziarna. Opóźniony siew w obliczu coraz dłuższego dnia i wyższej temperatury prowadzi do skrócenia okresu wegetacyjnego. Pod wpływem tych czynników rośliny szybciej przechodzą przez poszczególne fazy rozwojowe i gdy dodatkowo pojawi się czynnik stresowy w postaci niedoboru wody, skutkuje to słabszym poziomem rozkrzewiania, mniejszą liczną kłosów w łanie oraz mniejszą liczbą kłosków w kłosie.