Pleśń śniegowa nie zawsze musi być związana z grubą okrywą śniegu. Wystąpiła np. wiosną 2019 r. po bezśnieżnej zimie. Choć warunki do hartowania nie były najgorsze i warstwa śniegu przykryła schłodzone rośliny, a patogen wywołujący pleśń śniegową preferuje temperatury od 0°C (nawet mówi się o –5°C), pod grubą warstwą liści może świetnie się rozwinąć.

Cieplejsze i bardziej mokre od średniej z wielolecia styczeń i luty uruchomiły w niektórych regionach kraju wegetację, na rzepakach pojawiły się przyrosty korzeni włośnikowych, a zboża zaczęły się zielenić i wypuszczać korzenie przybyszowe. Aczkolwiek nie we wszystkich regionach rośliny rozpoczęły wegetację.

Zgodnie z przepisami nawozy naturalne można zastosować od 1. marca. Jeśli warunki pozwolą na wjazd na użytki zielone, należy jak najbardziej je podać, gdyż roślinność łąkowa bardzo dobrze wykorzystuje zawarte w nich składniki. Na wiosnę w grę wchodzi raczej zastosowanie gnojowicy czy gnojówki.

Mamy za sobą bardzo ciepły styczeń, który w całym kraju był cieplejszy od normy wieloletniej, a wyjąwszy Podkarpacie, w zasadzie znacznie powyżej normy. Najwyższą temperatura maksymalną, tj. 13,8°C odnotowano w Legnicy (woj. dolnośląskie), a najniższą temperaturę minimalną, czyli -14,9°C, zarejestrowano w Białymstoku.

Lustracja plantacji zbóż na początku roku pokazuje, że presja chorób jest bardzo silna, a jak tylko temperatury wzrosną na pewno zaatakują ze zdwojoną siłą. Jesienią i na początku zimy, obserwować można było już objawy chorób podstawy źdźbła, a mianowicie łamliwości podstawy źdźbła, ale także efekty jesiennej infekcji mączniakiem prawdziwym zbóż i traw czy pierwsze infekcje pszenicy septoriozą paskowaną liści.

Przepisy uniemożliwiają podanie do końca lutego nawozów zawierających azot – zarówno mineralnych, jak i naturalnych. Nie można także podać nawozów wieloskładnikowych zawierających nawet niewielkie ilości azotu. Nie zabraniają jednak zastosowania potasu, np. soli potasowej w rzepaku czy zbożach lub drugiej dawki potasu pod buraki.