Batalia o zaprawy zawierające substancje owadobójcze z grupy neonikotynoidów trwa. W rzepaku w tym sezonie wiemy, że po raz ostatni były one czasowo dopuszczone. Upomnieli się także o zaprawy producenci buraków cukrowych, w uprawie których problem szkodników siewek buraka przez ok. 20 lat rozwiązywały właśnie zaprawy zawierające neonikotynoidy. Na skutek ich wycofywania (ostateczny zakaz po roku 2023) zaczęły narastać problemy z ich ochroną.

Zbiory buraka cukrowego powoli dobiegają końca. Jeszcze zbierane są plantacje przeznaczone na późny zbiór i przechowalnictwo. To głównie efekt deszczowej pogody, która lokalnie przez pewien czas uniemożliwiła kopanie i zbiór korzeni. Sytuacja powoli powraca do normy i zbiory są kontynuowane. Najpóźniejsze odstawy korzeni przechowywane na pryzmie powinny być zabezpieczone agrowłókniną przed niekorzystnymi warunkami pogodowymi.

Kampania cukrownicza trwa od połowy września. Po pierwszych dostawach buraków kopanych w pierwszej kolejności widać, że zawartość cukru – delikatnie mówiąc – nie zachwyca. Wręcz jest na dość rzadko spotykanym niskim poziomie, sięgającym nawet 12–13%.

Stan plantacji buraka cukrowego jest bardzo zróżnicowany. Największe problemy notowano na początku wegetacji. Susza kwietniowa wpłynęła na trudności ze wschodami roślin, a następnie na skutecznie odchwaszczanie plantacji. Choć w tym roku zasięg suszy rolniczej jest zdecydowanie mniejszy niż w roku ubiegłym nie oznacza to, że warunki dla rozwoju tej uprawy są optymalne.

Długo utrzymująca się wysoka wilgotność na plantacji buraka cukrowego spowodowana licznymi opadami sprzyja rozwojowi chwościka. Pierwsze objawy są już notowane na południu kraju. Oznacza to, że należy rozpocząć sukcesywny monitoring plantacji w celu określenia terminu wykonania pierwszego zabiegu fungicydowego.

Na wielu plantacjach buraki cukrowe wykształciły 6 liści (BBCH16), a to znak, że to idealny moment dla wykonania pierwszej aplikacji boru w tej uprawie. Przypominamy, że burak jest bardzo wrażliwy na niedobór tego składnika. Silny deficyt tego mikroelementu powoduje wystąpienie zgorzeli liści sercowych, a pod koniec wegetacji w górnej części korzenia powstają puste przestrzenie, które często atakują choroby grzybowe.